Rangeerterrein

Ik kan me best voorstellen dat je m’n twitter niet leest. Ik update veel en 50% ervan is nauwelijks boeiend als je me niet zo goed kent. Gisteravond echter was een toppuntje. Toen had je namelijk dit kunnen zien voorbij komen:

Jep. Het is me bijna gelukt om op een rangeerterrein vast te zitten.

Ik kwam van het kerstdiner van Etcetera en wou de eerste nachttrein terug naar Utrecht pakken. Vol enthousiasme zag ik op het juiste spoor een trein staan en sprong erin. Vijftien minuten later vond ik het toch vrij lang duren en wou ik even buiten kijken – toen bleken de deuren het niet meer te doen. De lachende mensen buiten die dit erg grappig vonden deden mij ook inzien dat hier iets mis aan het gaan was.

De trein vertrok bijna meteen en ik begon de wagon te doorzoeken naar een ander teken van leven, natuurlijk was er nergens iemand te vinden. Buiten zag ik ook niks voorbij komen wat ik normaal herken als omgeving Amsterdam CS, wat mij deed vermoeden dat ik sowieso geen goede kant op ging. We waren ondertussen al een minuut of tien aan het rijden en ik vroeg me toch echt af hoe ik uit die trein ging komen. Het paneel met knopjes waar de conducteurs altijd mee spelen leek me een goede manier om met de machinist in contact te komen, maar voordat ik kon bedenken hoe ik die ging openbreken maakte de trein een aantal slingerbewegingen en ging keihard in de ankers. Ik zag buiten ondertussen meer rails dus dit voelde aan als de eerste aanzet om de wagons te parkeren. Met die vriestemperaturen ‘s nachts dit seizoen stond een nachtje in zo’n wagon niet bepaald hoog op de verlanglijst… Paniek dus, en het eerste wat je dan doet? Aan de noodrem trekken. Pneumatisch blazende geluiden kwamen uit de trein vandaan en een – wat geïrriteerde – stem klonk uit de speakers: “Blijf waar U bent, bij de noodrem die U geactiveerd hebt. *zucht* Ik kom eraan.”

De machinist keek me aan, zag een zatte student en wist al wel hoe laat het was. Achter hem liep een andere wat verdwaasd ogende kerel die ze in een eerdere wagon gevonden hadden. Zonder er verder woorden aan vuil te maken (behalve een verzuchte “had je niet wat eerder aan die rem kunnen trekken”) reedt de machinist de trein achteruit naar een opstappunt vanaf waar we een taxi ingestuurd werden. De taxichauffeur keek ons aan en lachte, “Oh, jullie zaten vast in de trein. Ja, dat kan ik zien, jullie hebben niet zo’n lelijk geel hesje.”, klopt 🙂 en reed ons terug. Super chill geregeld dus, ik dacht eigenlijk dat ik in serious shit zou raken omdat ik aan een noodrem had getrokken, of dat ik in ieder geval de taxi moest betalen. Maar ik werd gewoon op Amsterdam CS gedropt om – 2 uur later dan bedoeld – weer een nachtnet poging te doen.

En nu weet ik ook hoe een rangeerterrein eruit ziet 🙂