Het is een projectje zoals ik ze wel vaker heb – raar idee, impulsaankoop, beetje spijt, hoop cognitieve dissonantie – maar het verschil is dat die projectjes meestal in de prullenbak eindigen. Deze zit tot nu toe elke dag in m’n tas.
Men neme…
… een 8 jaar oude Canon 350d dSLR
… een 40 jaar oude Industar 50-2 50mm f/3.5 pancake lens met M42 mount
… een M42 naar Canon EF adapter ring
… een split prism focusscherm van eBay
… beetje Sugru, beetje ducttape
En dan krijg je dit. Mijn nieuwe (oude) straatfotografie camera.
Sinds ik een Canon 60d heb lag de 350d ongebruikt in de kast. Zogenaamd als ‘backup body’, maar dat was onzin want die heb ik nooit nodig. Daarom zat ik al langer te bedenken wat ik voor leuks met deze camera kon doen.
Een van de dingen waar ik aan dacht was er een onopvallende straatfotografie camera van maken. Straat is iets wat me de laatste tijd fascineert en wat ik nog niet goed begrijp. Het zijn foto’s van wat er in het dagelijks leven om je heen gebeurt, vastgelegd zonder uitgebreide enscenering. Voor iemand die de afgelopen jaren voornamelijk bezig is geweest met DIY studio setups en voorbedachte fotoshoots is dat iets heel vreemds, het idee dat je in zo’n situatie niet de baas bent maar een toevallige omstander. Niet alle straatfotografie doet me dan ook echt wat, maar een klassieker zoals Robert Doisneau’s The Kiss zorgt ervoor dat ik het wel graag wil leren.
De pro’s gebruiken toestellen die relatief klein en onopvallend zijn, maar toch een goede beeldkwaliteit opleveren – denk aan een Leica M9 of een Fujifilm X100s. Die zijn echter concreet buiten budget. Ik heb ook een kleine Canon S90 en natuurlijk ook mijn iPhone4S, maar als je een dSLR gewend bent is de beeldkwaliteit van beide weer vaak teleurstellend. Mijn eigen 60d met een 17-85 IS lens erop is gigantisch – dat valt teveel op als je foto’s van mensen neemt. De kleinere 350d zou met de juiste lens kunnen voldoen, maar lenzen zijn het probleem: voor een spiegelreflex allemaal vrij groot en lomp.
Op zoek naar een oplossing ontdekte ik M42 lenzen: leuke, goedkope, oude lenzen die met een adapter ook op Canon camera’s passen. Ze zijn wel zo oud dat je ze handmatig moet instellen en focussen, maar ze werken prima en kosten juist door dat handmatige een schijntje. En dan specifiek de Industar 50-2, een oude Russische M42 lens die zeker niet groot en lomp is:
Het probleem van een lens die je handmatig focust op een moderne camera is dat er geen hulpmiddelen meer zijn om te focussen. Oude camera’s hadden bijvoorbeeld split prism schermen, waarbij de zoeker een optisch truukje gebruikte om je te helpen focussen. Hierbij moet je de twee helften van een cirkel in de zoeker op elkaar laten aansluiten door de focusring te draaien; als dat gebeurde was het object dat je in de cirkel zag in focus. Op eBay bleken zulke schermen nog steeds te koop voor moderne camera’s! Nu ziet het beeld door de camera er zo uit:
Daarna was het nog een kwestie van met wat Sugru en ducttape de camera verder onopvallend maken. Aandacht trekkende witte of chromen merkjes en type-aanduiding zijn afgeplakt; ik ben vooral blij dat het opvallende Canon in wit net boven de lens nu weg is.
Ik heb al wat eerste testfoto’s geschoten en ben zelf erg onder de indruk hoe ragscherp ze zijn, ondanks de oude camera en de nog oudere lens. Een goed voorteken dus! Ik wil proberen zoveel mogelijk deze camera altijd mee te nemen, onderweg wat vaker stil te staan bij wat ik om me heen zie en daar foto’s van te schieten. Een nieuw fotografie projectje dus! Ik heb het meteen maar een eigen tumblr gegeven: Manual Apprehension.
En nu kijken of ik er wat moois mee kan schieten…