Hoog op mijn wishlist voor vintage camera’s staat een Leica M rangefinder. De red dot cult – de geuzennaam voor Leica fans – wordt vaak vergeleken met Apple fanboys – volledig idolaat zonder een echt rationele onderbouwing. Maar het merk staat voor alles waar ik altijd naar op zoek ben: authenticiteit, historie, kwaliteit. Ik kan er niks aan doen – bij elke hobby die ik erbij krijg zal voor een merk de heritage altijd een doorslaggevende factor zijn.
Er zijn in al die jaren dat Leica bestaat flink wat leden bij de red dot cult gekomen. Daarom zijn Leica M toestellen, het meest bekende en gewilde model Leica, ook zo onbetaalbaar. Zelfs slecht onderhouden modellen die al decennia oud zijn kunnen nog steeds ruim 1000 euro opleveren. Een moderne, digitale Leica M? Die kost je zonder lens al 7000 euro.
Maar wat maakt die camera’s dan zo speciaal? Eén essentieel onderdeel is dat het rangefinders zijn. Een rangefinder is een type camera met een speciale focustechniek. Deze is ontwikkeld voordat electronische autofocus bestond, toen focussen nog met de hand, op het oog, en vaak op goed geluk ging. Neem de volgende video als voorbeeld:
Door de zoeker van een rangefinder zie je als fotograaf de wereld voor je, maar zie je tegelijkertijd een doorzichtige kopie in het midden hangen. Die kopie maakt duidelijk welk deel van de foto in focus is. De kopie beweegt als je aan de focusring draait; zodra jouw onderwerp in zowel de kopie als het volle beeld over zichzelf valt is deze in de uiteindelijke foto in focus. Fans van deze techniek vinden dat deze manier van focussen natuurlijker is, en dat je met wat oefening sneller en nauwkeuriger kunt zijn dan een moderne autofocus. Ideaal voor straatfotografie, waar de paar seconden zoeken van de autofocus het verschil kan zijn tussen perfectie of een gemiste shot.
Super interessant om eens te proberen, maar ik kan dus geen Leica betalen. Wat zijn dan m’n opties? Een regelmatig terugkerende aanbeveling is de Yashica Electro 35. Ik ontdekte de Electro na een artikel van GearPatrol. Verder zoekend kwam ik meer enthousiaste reviews tegen op sites als Steve Huff, Ken Rockwell en JapanCameraHunter. De conclusie: ’tis zeker geen Leica M, maar het is een hele leuke, hele betaalbare rangefinder om mee te beginnen.
En zelfs Peter Parker loopt ermee rond in de laatste Spiderman films 
Nog een voordeel van dit model Yashica? Er zijn er zo verschrikkelijk veel van gemaakt. Bij andere vintage camera’s moet je altijd even slikken als je begint te zoeken, want hoeveel zijn er nou tegenwoordig nog in werkende staat? Maar dat was hier absoluut niet het geval. Even jagen op marktplaats en voor je het weet ben je een paar tientjes armer en een camera rijker.
Het eerst wat opvalt: wat een lomp ding. Ik had al gelezen dat de Electro één van de grotere rangefinders uit die tijd was, maar het blijft een flink brok metaal. Zelfs vergeleken met mijn toch niet laffe dSLR camera, een Canon 60D, heb ik het gevoel iets veel gewichtigers in handen te hebben.
Batterij is wel een probleem, aangezien de originele PX32 5.6V batterij niet meer gemaakt wordt en alleen nog maar van dure sites besteld kan worden die zich in zeldzame modellen specialiseren. Maar met een simpele adapter kun je een tegenwoordig nog te verkrijgen batterij omzetten naar de juiste grootte om in de Electro te passen. Ik haalde mijn adapter van eBay en was verrast om te zien dat de ‘adapter’ bestond uit een stukje hout, een plastic tube en een schroef. Maar ach, als het maar werkt.
Gebruik kan eigenlijk ook niet makkelijker. De camera staat in principe altijd in Av (Aperture Priority) mode en past de sluitertijd automatisch aan op het door jou gekozen diafragma. Dit maakt de camera simpeler en daarom minder interessant voor de pro dan de Leica’s, die volledig manual zijn. Maar fuck it, ik wil gewoon leuke plaatjes schieten. Dat gaat, vooral voor een rangefinder beginner, een stuk makkelijker als de camera je een klein beetje meehelpt.
Voortaan gaat deze camera daarom dagelijks mee in de ONA tas! Als ik het echt leuk blijk te vinden om met m’n rangefinder foto’s te maken, dan mag ik van mezelf erover nadenken om daadwerkelijk die Leica M eens op de kop te gaan tikken…