Berichten getagged met Marketing | Style over Substance

Baracuta Harrington G9 jack

De Harrington G9 is in het straatbeeld een misschien wat onopvallende vertoning. Het is een vrij standaard jack, met elastiekband bij de mouwen en middel, een ritssluiting en twee zakken met knopen. Je zou zoiets ook bij de C&A kunnen vinden, zeg maar. Het verschil is dat de Harrington G9 het origineel is van al dat soort mannenjacks. Tachtig jaar geleden ontworpen door het Britse Baracuta en vervolgens door uiteenlopende generaties na elkaar gedragen – mods, skins, punks, trads, allemaal droegen ze Harringtons.

Het leuke is dat Baracuta in al die tijd nooit gestopt is met het maken van precies hetzelfde jack dat ze in de ’30s ontworpen hebben. Onder de ‘original fit’ modelnaam kun je dus nog precies hetzelfde model Harrington kopen zoals gedragen door James Dean, Elvis Presley, Frank Sinatra, Steve McQueen, etc. Ik weet dat het niet meer dan een goed stuk marketingverhaal is en dat ik er weer eens met beide benen intrap, maar hier hou ik dus van. Dat gevoel van heritage, historie, authenticiteit. Mooi! Voor de minder puristische consument hebben ze ook de wat strakker gesneden ‘slim fit’ en ‘vintage fit’ modellen, die beter inspelen op de moderne smaak.

Er zijn nog twee varianten van het jack die Baracuta verkoopt: de G10 en de G4. De G10 is van voren identiek aan de G9, maar bij dit model zijn aan de achterkant geen vents verwerkt. De G4 heeft in plaats van elastiek rond de mouwen en middel een verstelling door middel van drukknopen. De G4 is daarom handig voor mensen bij wie het elastiek op minder fraaie wijze bijvoorbeeld een bierbuik benadrukt

Dankzij mijn Modifast dieet was mijn vorige zomerjas opeens een beetje te groot, dus had ik even snel – en liefst niet te duur – wat nieuws nodig. Handig dus dat je er dan op gewezen word dat er een online sale is op de site van Baracuta met kortingen tot 70%. Ik heb nu met flinke korting deze vintage fit G9 in ivoorwit besteld:

Het is niet een van de traditionele modellen – ivoorwit hadden ze vroeger niet als kleur en dit model mist de eigenlijk verplichte red Fraser tartan voering – maar ik denk dat ie me wel lekker zal staan. Als je de couponcode GOLD invoert bij het afrekenen gaat er nog eens extra 20% van de prijs af, wat toch weer leuk meegenomen is. De sale is al een tijdje bezig dus de gangbare maten zijn wel zo’n beetje op, maar je kunt er misschien nog net wat leuks tussen vinden!

Oxxford Clothes – Made in the USA

Bespoke is de hoogst mogelijk graad van op maat gemaakte kleding: gemaakt op basis van een persoonlijk patroon (normale maatkleding is slechts een aanpassing van een standaardpatroon) dat elke curve van je lichaam perfect volgt en compenseert voor elke afwijking, inclusief bloed-zweet-tranen met de hand in elkaar gezet. Londen, Milaan, dat zijn de plekken waar je aan denkt als het om bespoke pakken gaat. Maar daarbuiten…
Ik had nog nooit van het Amerikaanse Oxxford Clothes gehoord, maar blijkbaar zijn zij het enige bedrijf in heel (!!!) Amerika dat deze dienst nog levert. En ze zouden ook geheel aan me voorbij zijn gegaan als ze niet deze fraaie promo video online hadden gezet – iets wat ik hun traditionele concurrenten in Engeland en Italie nog niet zie doen.

Prachtig is ook deze quote tegen het einde van het filmpje:

“When there’s a better way to make a suit, we’ll change.”

Dat is nou een mission statement. Heb je geen duurbetaalde consultant voor nodig.

Geweldige klantenservice Prometheus

Er gaat nog wel eens wat mis met mijn horloges. Als het niet komt doordat ik er zelf aan sleutel (nooit doen) komt het wel door de post die m’n pakjes mishandelt of gewoon omdat m’n karma zo slecht is. Zo ook m’n laatste aanwinst, de Prometheus CR1. De eerste week dat ik ‘m had droeg ik het horloge nonstop, waardoor ik laat pas ontdekte dat er een mechanisch defect in zat. De rotor, die het horloge kinetisch opwindt, bleef dan na een tijdje in één positie steken. Met als gevolg dat het horloge helemaal leeg liep. Handmatig opwinden voorbij het dode punt hielp, maar zo hoorde het horloge natuurlijk niet te werken.

Ik weet hoe dat gaat als horloges kapot gaan: je stuurt een mailtje over het probleem en het opstarten van de garantieprocedure, vervolgens moet je het horloge opsturen voor inspectie. Twee weken later krijg je te horen dat het inderdaad een fabrieksdefect is (hoop je, want ze kunnen ook besluiten dat het jouw schuld is en buiten garantie valt) en vervolgens moet je nog vier weken wachten tot hij gerepareerd is. Daarna weer een week wachten tot het horloge met de post terugkomt. En dan hopen dat die lui van TPG de reparatie niet weer ongedaan maken door rugby te spelen met je pakje. Veel gedoe dus en iets waar ik helemaal geeeeeen zin in had. Ik vulde een ticket in op de Prometheus site en…

… een paar uur later kreeg ik een mailtje van Carlos, de eigenaar van Prometheus, met de vraag wat mijn adres was. Dan kon ie me namelijk een vervangend horloge opsturen. Niks eerst mijn horloge opsturen voor inspectie, niks verzendkosten eerst betalen, gewoon klantenservice op z’n best. Vandaag ontving ik een pakje met daarin mijn nieuwe CR1, nog in z’n plastic, compleet met reisportefeuille en nieuwe garantie documenten. Een volledig nieuwe dus!

Voor de duidelijkheid, dit is geen plastic speelgoedhorloge waar hij er duizend van heeft liggen – de aanbiedingsprijs voor een CR1 was een goede 240 euro, origineel kosten ze over de 400 euro. Het vertrouwen dat je dan in je klanten hebt is echt noemenswaardig. Bonuspuntjes voor Prometheus! Zal er met zulke service zeker over nadenken vaker hun horloges aan te schaffen.

Samsung Jet – Impatience is a virtue

Paul stuurde me vandaag deze reclame van Samsung op voor hun nieuwe smartphone, de Jet. Zeer gaaf gedaan en niet een klein beetje geïnspireerd door de Choose Life speech uit het begin van Trainspotting. De diepere boodschap achter deze gaat echt nog wel tijdje in m’n achterhoofd zitten…
Overigens is het wel vreemd dat ze zo’n gave reclame voor Engeland hebben… en dan dit gedrocht internationaal gebruiken.

This is an advert for the Jet phone by Samsung
We thought we’d tell you this up front as we know you hate waiting.

Waiting.

Waiting drives us up the wall.
Waiting misses the flight, loses the match.
Waiting never gets ’round to it.
Henry is ninety and still waiting to be kissed.

Waiting doesn’t ask for the payraise, doesn’t get to the front.
Waiting never finishes first.

Then… there’s impatience.

Impatience got us faster cars, microwaves, remote controls and jets.
Impatience is in first, on top, at the front.
Impatience wants more and more and more.

Call her.
Call her right now.
Why wait for friday night? What’s wrong with tuesday morning?

If the movie’s boring, leave.
If the meeting’s dull, walk out.
Read the last page of a book.
Watch the last fifteen minutes first.
Get up early, stay out late.

Patience is knowing you’re bored and doing nothing about it.

Impatience is a virtue.

Faster.
Brighter.
Better.

Eerste TV Reclame ooit: Bulova horloges

Afgelopen week op MoMo kwam kort naar voren dat de eerste TV reclame ooit… een reclame voor horloges was

Tijdens een honkbal wedstrijd in 1941 werd de uitzending onderbroken om 10 seconden het volgende plaatje te laten zien:

Bulova

Waarna de voice-over “America runs on Bulova time” kwam. Sowieso leuk dat de eerste TV reclame ooit een horloge reclame was maar ook opvallend dat de eerste TV reclame eigenlijk nog helemaal geen TV reclame was. In principe was dit een magazine advertentie met een radiospotje erachter, uitgezonden op TV. Want… toen wisten ze nog niet hoe je een TV reclame moest maken. Zoals bij elk nieuw medium probeert men eerst oude tactieken uit die op vorige media werkten. In dit geval dus print en radio. Ik vraag me wel af hoeveel jaar het duurde voordat de eerste TV reclames zoals we ze nu kennen verschenen…

Audrey Tautou in Chanel No.5 reclame

Audrey Tautou, ons het meest bekend als Amélie uit Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain, is de nieuwe celeb die voor Chanel hun No.5 parfum gaat pluggen. Dat komt erg handig uit, want Audrey speelt Coco Chanel in een nieuwe film over haar leven. Om dat nog even een extra marketingzetje te geven speelt Audrey ook in deze nieuwe twee en een halve minuut durende reclamespot voor No.5, geregisseerd door Jean Pierre Jeunet.
Herinneren we ons nog de heerlijk overdreven vorige No.5 reclame, geregisseerd door Baz Luhrman met Nicole Kidman? Die vond ik zelf erg mooi in al z’n Luhrman style-over-substance Moulin Rouge glitter, maar deze reclame is precies het omgekeerde… Ingetogen. Dromerig. Verlegen. En daardoor misschien nog wel veel charmanter. Een (veel mooiere) hoge resolutie versie kun je op Chanel’s site bekijken.

Bonus: Deze was al eerder een bonus, maar goed… Nog steeds vind ik dit de parfumreclame:

Chanel Egoiste.

Yves Rocher reclame

Kwam deze reclame van Yves Rocher tegen in een tweet van @Danischouten. Geen idee waar het om gaat (Yves Rocher kennende zal het wel een zalfje of lotion ofzo zijn) maar hij is gewoon heel mooi opgenomen.

Antwerpen Centraal Do-Re-Mi reclame

Eerst hadden we de reclame van T-Mobile op Liverpool station, waar uit het niks een dance-act werd uitgevoerd op een druk station in Londen (overigens een van de beste virals die ik ooit gezien heb). VTM vond dat een verdomd leuk reclame-idee voor hun musicalshow Op Zoek Naar Maria en deed hetzelfde op Antwerpen Centraal. Het ene moment worden de treinen omgeroepen, het volgende staan er tientallen kinderen op Sound Of Music’s Do-Re-Mi te dansen:

Minder vet dan de T-Mobile editie, maar nog steeds erg leuk! En bonuspunten omdat ze een nummer uit Sound Of Music gebruiken

Authenticity – Gilmore & Pine

In het kader van mijn afstuderen heb ik net het boek Authenticity: What Consumers Really Want van James Gilmore en Joseph Pine II gelezen.

Gilmore en Pine zien authenticiteit als het nieuwe doel waar bedrijven zich op moeten richten. Doordat vroegere drempels overwonnen zijn kun je niet meer alleen op schaarste, kosten of kwaliteit concurreren. Om de consument te behouden moet de volledige beleving van je product goed zijn. Authenticiteit is volgens hen een belangrijk kenmerk van deze beleving.

Maar wat is authenticiteit precies? Dat hield mij bij het formuleren van mijn opzet ook al bezig; het is niet zo makkelijk te definiëren wanneer je iets authentiek vindt. Een mandenvlechter in een dorp in het Andes gebergte maakt misschien authentieke manden voor je, maar doet dat als toeristische attractie – niet authentiek. En Disneyland is misschien wel het meest onauthentieke wat je je voor kunt stellen… maar anderzijds zijn ze weer door en door Disney, tot de laatste steen authentiek waar het bedrijf voor staat.

Blijkbaar zijn er meerdere vlakken waarop authenticiteit een rol speelt. Gilmore en Pine zien in het concept twee assen die tot uiting komen in de twee vragen die elk bedrijf zich volgens hen moet stellen:

Are you true to yourself?

Are you what you say to others?

Op basis van het antwoord wordt een bedrijf ingedeeld in één van de vier resulterende kwadranten: Real-Real, Fake-Fake, Real-Fake en Fake-Real. Real-Real en Fake-Fake spreken voor zich maar Fake-Real en Real-Fake zijn de veel voorkomende en interessante combinaties.
Real-Fake betekent dat je wel echt jezelf bent, maar daar niet eerlijk over bent. Disneyland is typisch Real-Fake: het is echt door en door Disney, van de ingang tot het topje van het paleis. Maar het is niet echt: hun Main Street is geen echte ‘typische Amerikaanse winkelstraat’, hoe gelikt ze er ook proberen uit te zien en hoe erg ze de bezoekers ervan proberen te overtuigen. Real-Fake gaat daarom niet om zo authentiek mogelijk te zijn, maar iets te creëren waar mensen in kunnen geloven.
Bij Fake-Real is het omgekeerd. Zo’n bedrijf geeft z’n klanten precies wat het ze belooft, maar laat z’n eigen identiteit daarbij los. Gilmore en Pine nemen als voorbeeld de NBA Stores in Amerika. In principe zijn dit sportwinkels met een basketbal gimmick – de vloer ziet eruit als een sportzaal en er is een prominente basketbal korf in het midden van de winkel. Maar het is allemaal nep; op de korf staat uitdrukkelijk dat je hem niet mag gebruiken en als je toch een basketbal dribbelt wordt je eruit gezet. Het is zeker een winkel waar NBA spullen verkocht worden, maar heeft niks te maken met de core business van het sportmerk.

Wat de schrijvers ook opmerken is dat Fake-Fake helemaal zo’n ramp niet hoeft te zijn. Als je bewust bent van je volledige gebrek aan authenticiteit valt ook daar winst te behalen. Wees er trots op, maak er haast een grap van. Je eerlijkheid over hoe nep iets is geeft het weer een authentiek randje. In China zou er een volledig winkelcentrum geopend worden dat alleen maar nepmerken verkoopt, waar je koffie drinkt bij de Bucksstar of eet bij de McDnoalds. De mode om ironisch een nepartikel te gebruiken is zo groot geworden dat zelfs daar blijkbaar markt voor is.
Real-Real daarentegen is wel een mooie plek om te zijn, maar ook lastig om te behouden. De klant is niet heel vergevingsgezind en elke misstap die je overkomt is een reden om je van de troon te stoten.

Gilmore en Pine hebben nog veel meer te melden over authenticiteit en leggen vervolgens uit hoe je als bedrijf deze kennis kunt gebruiken om een nieuwe koers te varen, maar de Fake/Real assen waren voor mij het belangrijkste inzicht en de 25 euro voor het boek meer dan waard. Authenticiteit is niet zozeer een ja/nee kwestie of één enkele dimensie, er is een dualiteit van externe betrouwbaarheid en interne echtheid die beide een belangrijke rol spelen. Jammer genoeg is Authenticity voornamelijk geschreven op basis van eigen gedachten en ervaringen van Gilmore en Pine, met her en der referenties naar cases. Dat maakt het geen betrouwbare literatuur voor m’n afstuderen, maar in ieder geval een goede voorzet om in nieuwe richtingen wel iets passends te zoeken!

Fat Bastard in de aanbieding

M’n favoriete cadeau wijn is de Fat Bastard. Qua marketing geroemd voor z’n verfrissende aanpak in de stoffige wijn wereld en één van die heerlijke succesverhalen van een product met een negatieve naam, een mooi tegenargument voor die ‘goed doordachte’ veilige en saaie namen waar ze bij corporate mee komen. Hoe vet is het logo van een nijlpaard dat door het etiket heen zakt? En het wijnhuis heet Thierry & Guy, dus voor mij een epic dubbele win.

Vandaar dat ik enthousiast wordt van de nieuwe aanbieding bij AH, tweede fles voor de halve prijs en een veel grotere selectie dan het normale assortiment (Chardonnay, Merlot, Sauvignon Blanc, Cabernet Sauvignon en Shiraz. Alleen de rosé is niet in de aanbieding). Eventjes een collectie huiswijn aanleggen

Nestle Aero – Feel The Bubbles

Voor een reclame van Aero, een soort Bros-achtige chocoladereep, heeft Nestlé skate legende Bob Burnquist en skate filmer Ty Evans geregeld. Met “Feel the bubbles” als tagline cruised Burnquist door een skatepark gevuld met chocoladebruine ballonnen, de vrolijke klanken van Jackson 5’s ABC in de achtergrond Erg feel good en mooi! Er is ook een grote Director’s Cut versie met alternatieve muziek eronder, die de hele vibe van de spot verandert – veel meer een echte skatevideo. (via)