Op 23 oktober heb ik (met hulp van vrienden: thanks Evan, Mark, Martijn en Roy!) m’n hele hebben en houden in een busje geladen en naar Purmerend toe gebracht. Het is dan eindelijk zo ver: ik woon officieel niet meer in Huize Picasso. Mijn eens zo mooie (nou ja, in ieder geval goed gevulde…) kamer is een beetje zielige lege huls geworden.
Ik ben er gaan wonen in 2000, enkele maanden na de vuurwerkramp. Het huis zat op de rand van het rampgebied en had nog een flinke tik gekregen – toen ik de kamer voor het eerst zag waren de ramen nog afgeplakt met tijdelijke stukken plexiglas, lagen er nog scherven en splinters op de doorgescheurde vloerbedekking. Het was, subtiel gezegd, niet fraai. Maar het huis… ik moest die kamer wel aannemen. Gigantische woonkamer, studentenhuis-vies maar verder netjes onderhouden, grote tuin (waar ik verder nooit meer wat in gedaan heb)… Dat de kamer leek alsof hij zo uit Roombeek was getild was gewoon een kwestie van de huisbaas de ramen laten fixen, wat vloerbedekking leggen en alles een likje verf geven.
Noem het naïviteit, maar om een of andere reden leek wit – je weet wel, die kleur waardoor kamers groot en ruim lijken – me zo standaard. Afgezaagd. Cliché. Logischerwijs besloot ik om de muren terracotta te verfen. Vooral in combinatie met het gele plafond, want het plafond witten was ik uiteraard te lui voor, toch wel erg fraai. Zeker toen de volgende avond de kleurcombinatie zonlicht-terracotta-geel mijn kamer deed oplichten in een kleur die nog het beste met Barbie-roze vergeleken kan worden. Dankzij het resulterende trauma zullen al mijn toekomstige kamers/huizen in de prachtige kleuren zwart en wit worden uitgevoerd.
Maar ondanks mijn frivool gekleurde muren heb ik hier wel acht jaar (acht jaar! Als je dat telt in jaren waarin je echt bewust keuzes maakt heb ik langer in dit huis gewoond dan bij mijn ouders!) een hoop lol gehad. Ook wat mindere tijden (Ward Klop is een ontzettende autist en het is echt compleet a-relaxt om met die kerel in één huis te moeten wonen, ik wil er niet eens over denken hoe het moet zijn om met hem samen te werken. Mocht je dit vinden omdat je naar aanleiding van zijn CV hem googled: Beware. You have been warned.), maar die worden ruimschoots gecompenseerd door de goede momenten. Ouwehoeren met je huisgenoten, biertjes drinken, lekker eten, films kijken, hersenloos zappen, saaie doch intellectuele programma’s kijken om slim over te komen, vette series samen volgen, multiplayer gamen, huisfeesten houden, poolen, darten, pokeren, mexxen, cocktails zuipen, kerstdiners, dronken de trap afdonderen, geil de trap oplopen, keihard op je gitaar spelen, sound system battles tegen je huisgenoten houden, ons om de zoveel tijd toch een beetje misdragen en gewoon een ontzettend chille tijd hebben.
Het was mooi.
Dus die laatste nachten slapen in een dun slaapzakje op een logeermatras (inclusief doorgezakte veren en dubieuze vlekken) zullen we maar snel proberen te vergeten…
Je kamer ziet daglicht!
Voor alles moet een eerste keer zijn, toch? 🙂
“The end of an era”, laten we zeggen? 🙂 Dat idee had ik al na 4 jaar de Marsstraat verlaten, voor jou vast nog meer. Zondag gaan we officieel over naar Leeuwarden, dan is ‘t ook helemaal adios Groningen… jij gaat tenminste nog terug naar heuze civilisatie. 😉
Klinkt inderdaad als een toptijd die je daar gehad hebt! Denk dat menig student jaloers is op je kamer/studentenhuis.
Jammer dat je experiment met de gele/terra verf mislukt is! En mocht je ooit nog een plafond moeten laten witten, kun je altijd nog iemand inhuren via: http://www.schilder-weetjes.nl/informatie/schilderwerk/binnenschilderwerk.html
Groetjes
Lees dit verhaal voor het eerst (in mijn zoektocht naar foto’s van Huize Picasso, voor wederom een nieuwe advertentie voor een lege kamer)! Leuk verhaal, maar een wat trieste ondertoon….je wordt nog steeds gemist Guy!
Groetjes