Na mijn afstuderen stelden mijn ouders voor om me als cadeau – binnen een bepaald budget – zelf een horloge uit te laten zoeken. Dat leek me ontzettend tof en na wat wikken en wegen besloot ik dat ik graag een vintage gouden dresswatch wou. Ik heb zat casual en sportieve horloges, maar geen echt net, formeel klokje. Vintage is wat vriendelijker voor het budget, en symbolisch tof – het heeft al historie, een eigen verhaal bij elke kras en vlek, waar ik een paar hoofdstukken aan toe mag voegen voor ik het ook doorgeef aan een volgende generatie.
Maar in de afgelopen maanden heb ik nog niks gevonden wat ik durfde te kopen, want horloges zijn een stuk groter geworden in de afgelopen decennia. Waar vroeger een horloge van 35mm breed al een flink mannenmodel was, zit de norm nu meer rond de 42mm. Vintage dresswatches zijn een beetje te vinden in de 32 tot 36mm range, terwijl er in mijn horlogekist niks onder de 39mm voorkomt. Het zou zonde zijn om zo’n horloge voor veel geld te kopen en er dan pas achter te komen dat het me helemaal niet staat, of toch mijn smaak niet is – vooral omdat je een afstudeercadeau niet zomaar even verkoopt.
En toen kwam afgelopen week deze Huguenin op een forum tevoorschijn.
Huguenin is een oud, maar verder niet prestigieus, Zwitsers merk. Het klokje is een mechanische handwinder, stamt uit de jaren ’60, heeft een 34mm brede vergulde kast en is lekker netjes en minimaal; er zit zelfs geen datum op. De wijzerplaat is voorzien van een fraaie laag patina die bewijst dat het horloge al een tijdje leeft. Als het een vintage IWC of Omega was geweest, met bijbehorende kwaliteit uurwerk en volledig gouden kast, zou zoiets minstens 1000 euro kosten. Deze Huguenin? Een paar tientjes.
De Huguenin had dus wel de looks waar ik naar benieuwd was, maar niet de kosten. Perfect als testhorloge dus. Door hier een tijdje mee rond te lopen merk ik vanzelf of zo’n goudkleurig, klein horloge wel mijn ding is. Tot nu toe ben ik in ieder geval prima tevreden over de looks en de maatvoering:
