Vrijdag rolde ik zo rond 3 uur ‘s middags pas m’n bed uit. Om half 4 kreeg ik opeens een MSN berichtje van Sanne, of ik mee wou naar Lily Allen. Ze zou eigenlijk met Sabine gaan, maar die was die ochtend nogal ziek wakker geworden. Nu is Lily Allen niet een artieste waar ik normaal een kaartje voor zou kopen, maar gratis concerten sla ik uit principe nooit af. Een uur later zat ik dus in de trein naar Paradiso in Amsterdam.
(Motorola RAZR: Geile telefoon, kut camera)
Afgezien van het top 40 hitje van de afgelopen maanden kende ik haar niet, maar het bleek nog best leuke muziek. Lily Allen heeft naam voor zichzelf gemaakt door op MySpace haar eerste demo’s te zetten, die op een bepaald moment gingen circuleren bij muziekrecensenten. Dat was voor haar platenmaatschappij reden om toch even wat druk te zetten achter de marketing van haar album. Ze staat op het podium in een sjofele, nonchalante outfit: joggingbroek, gympen, shirtje, hoodie en een peuk. Onder het shirtje geen BH, dus om de zoveel nummers moet ze alles even rechtzetten – wat ze ook zonder gene doet. De nummers zijn niet van een hoog filosofisch niveau, het gaat over ex-vriendjes en avonden stappen, over lastige kerels in de kroeg en een vervelend jonger broertje. Maar er zit lekkere ska/dancehall achtige muziek onder, ze staat lekker enthousiast op het podium en de sfeer is goed. Je wordt er vanzelf vrolijk van. Het gaat zeker niet de historie in als het beste concert wat ik ooit gezien heb, maar het was zeker wel leuk om meegepikt te hebben!