Al drie jaar lang hoor ik over het grote Huize Heilige Hubertus feest. Een huisfeest dat alle huisfeesten overtreft: Het huis staat naast de Atak en kan daardoor, naast een ruime binnenplaats, ook beschikken over de faciliteiten van de Atak. Op zich kun je je afvragen of het nog een huisfeest is als je een geheel eigen poppodium tot je beschikking hebt, maar dat maakt de lol er niet minder op.
Drie jaar wil ik al gaan, maar er is één probleem: Het is niet leuk in je eentje. Het Hubertus feest is een themafeest waarbij verwacht wordt dat je verkleed gaat. Van nature wordt het feest bezocht door groepjes mensen die samen iets met het thema doen, jaarclubjes en disputen of andere huizen die samen komen feesten. Niet zo heel leuk dus om in je eentje met je eigen outfit tussen te lopen, dan voel je je opeens echt heel alleen.
Dit jaar had ik mijn eerste kans om naar het feest te gaan. Het thema was Quarantaine, het clubje een bijeenraapsel van mensen (stukje dispuut, stukje huis, en… uh… ik), het feest extreem gaaf. We gingen verkleed als bestrijders van de varkenspest, met een gek varken (dat op batterijen als een bezetene ging knorren en trillen), een legerpetje en een machinegeweer. De rest van de outfits varieerden van oh-moest-ik-verkleed-komen (enkel een dokters-maskertje) tot been-there-done-that (witte weggooi schilderspakken van de Gamma) tot ik-snap-het-thema-niet (indianen?!?) en ik-heb-er-echt-moeite-in-gestoken (bv de moslim terroristen, compleet met gekleurd gezicht, baard, cape, dynamietriem en aansteekbare lonten).
Er was een band (Dunk uit Amsterdam), er waren DJs, er was een bar in de kelder, en voor de rest weet ik er eigenlijk helemaal niet zoveel meer van. Maar ik was laat thuis en de volgende dag helemaal waardeloos, en dat is meestal een heel goed teken.
Het Hubertus feest. Volgend jaar ben ik er weer!
[…] Het Hubertus feest was weer gaaf. Dit jaar wat minder aandacht voor mijn aankleding (ik ging met de Mondu’s mee en zij regelden mijn aankleding: een kapiteinspetje, ter ondersteuning van hun matroos-outfits) maar niet minder zin in het feestje. Het was wederom goed! Hoewel ik het thema, the Love Goat, nog steeds onbegrijpelijk vind. De band was dit jaar minder leuk (ik ben de naam ook vergeten, en ik vergeet van goeie bands nooit de naam. Zie post van vorig jaar) maar deed z’n ding… standaard studentenband, standaard studentenband-nummers op de standaard manier. Ach, het vulde de avond. Eigenlijk was de muziek beter tussen de sets van de band in… maar dat kon de pret niet drukken. Uiteindelijk nog een uurtje in de tent gestaan nadat de band ermee kapte maar toen ik was ik al dusdanig niet aanspreekbaar dat ik gewoon naar huis moest gaan. […]
Ja, dit jaar was ik er inderdaad weer 🙂