Tot twee jaar geleden dacht ik niet dat ik bij een reclamebedrijf zou gaan werken. Marketing en reclame waren wel mijn ding, maar ik dacht daar nooit een baan in te kunnen vinden. En een baan heb je toch nodig voor geld, dus ik dacht een sell-out te zijn en de corporate kant op te gaan. Beetje interne communicatie herorganiseren, dat soort dingen. Je weet wel. Saai. In een pak. Proberen R&D nerds te laten communiceren met TBK managers en verkopers van onduidelijke afkomst. Tot ik meeging met een excursie naar KesselsKramer. Het begint al als je naar binnen loopt in de kerk die ze hebben laten ombouwen. Leuk, wit kerkje, aardig idee om daar je bedrijf in te vestigen. Maar je verwacht niet zo snel dat je binnen een houten fort, zo uit een Amerikaanse western gepikt, tegenkomt. Je loopt snel door het fort heen, op weg naar de vergaderzalen waar we ontvangen worden, en loopt langs verschillende werkplekken met elk zo zijn eigen karakteristieke eigenschappen (flipperkast, popcorn-automaat…?!). In de vergaderzaal neem je plaats aan… een pingpongtafel. Waar zij vergaderen. En pingpongen.
De sfeer was relaxt, de mensen waren hip en artsy, de campagnes die ze ons lieten zien waren gaaf. Toen wist ik zeker dat corporate nooit meer wat voor mij zou zijn, maar dat ik me alleen thuis zou voelen als ik hier aan de bak kon.
Maar ja, dan vraag je dus aan dat aardige meisje in het witte linnen rokje hoeveel TCW’rs ze nou precies aannemen per jaar… “Geen” zei ze lachend, “want die kunnen we alleen als strateeg gebruiken. En daar hebben we er genoeg van.”
Ai. En hoe kom je hier dan te werken? “Nou, als je HBO grafische vormgeving ofzo had gedaan… hadden we best wel even naar je portfolio willen kijken. Maar ik moet je zeggen, we nemen ook niet zomaar een graficus aan hoor, dan moet je wel goed zijn…”
Okee. En waar halen ze dan hun strategen vandaan? “Nou, we kijken bij kleinere reclamebedrijven of er daar nieuwe veelbelovende strategen aan het werk zijn en als dat wat lijkt dan doen we ze een aanbod. Ze willen toch altijd bij ons werken, je hoeft ze niet eens meer geld te bieden.”
Goed punt. Dat wordt dus mijn plan.
Oh, en snap je nog steeds niet waarom ik bij KesselsKramer zou willen werken? Klik eens een paar keer op die link naar hun website. Bij een bedrijf met zo’n gevoel voor humor wil iedereen toch werken?
Hey ik ben toevallig een HBO grafisch ontwerper met een portfolio 😛 Die site is inderdaad hilarisch, ze komen wel wat arrogant over moet ik eerlijk zeggen, aan de andere hand, gedurft.
Vooral heel grappig dat je telkens als je refreshed een andere website voorgeschoteld krijgt!