30 June 2012

The Little Mermaid musical

By In Audio, Tekst, Video

Ik ben naar The Little Mermaid in het Nieuwe Luxor te Rotterdam geweest, en dat was voor mij als Disney- en musicalnerd natuurlijk weer een flink feest. The Little Mermaid is een van die heilige Disneyfilms en je kunt in principe weinig bij me verkeerd doen als je die live op een podium gaat uitvoeren. Toch viel de productie op een aantal punten wat tegen…

Even een stukje achtergrond: nadat Disney grote winsten draaide door hun meest succesvolle tekenfilms als Lion King en Beauty & the Beast tot musical uit te werken, was het in 2007 de beurt aan The Little Mermaid. Het script van de film werd tijdens workshopsessies uitgebreid tot een volledige musical, waarvan de demo-versie met alleen piano en zang ‘uitlekte’ op internet en meteen flinke interesse in de nieuwe Disney musical genereerde.

De sterkste nieuwe nummers uit de workshopsessies waren wat mij betreft voor de villains van het verhaal: twee nummers van Ursula en een duet voor Flotsam en Jetsam, de twee sidderalen. Helaas werden de twee nummers van Ursula uiteindelijk geschrapt. Het nummer All Good Things Must End, gezongen door Ursula om Ariel te pesten net voor het einde, kwam totaal niet meer terug:

Terwijl haar introductienummer, Wasting Away, werd vervangen door het nogal cliche aandoende I Want The Good Times Back:

Maar blijkbaar vonden ze dat in Nederland ook, want hier werd I Want The Good Times Back op z’n beurt weer geschrapt voor Pappie’s Kleine Meisje:

Ook geen groot succes. Volgens wikipedia is die overigens op dezelfde melodie als Wasting Away geschreven, maar dat haal ik er dus niet echt uit.

Sweet Child, gezongen door de sidderalen, bleef wel behouden in relatief dezelfde vorm als de workshop versie:

De nieuwe nummers voor de helden van het verhaal bleven meer steken in cliches, met weinig positieve uitschieters. Beyond My Wildest Dreams, het nummer wanneer Ariel eindelijk de wereld boven de zee kan ontdekken, is ontzettend schattig en heeft wel die Disney vibe die ik in de andere nummers mis:

Maar een nummer als If Only, dat overduidelijk bedoeld is om op typische musicalwijze een indrukwekkende samenzang neer te zetten met vier stemmen tegelijk, komt gewoon nooit uit de verf.

De nieuwe nummers waren voor mij dus geen volledige win, maar was ik nog steeds enthousiast genoeg dat ik de musical graag live wou zien. Uiteindelijk draaide de resulterende show maar 2 jaar op Broadway; tegenvallende kritieken en dalend bezoek bleken toch teveel voor een erg dure Disney productie. Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven, en was daarom blij verrast toen bleek dat ze de show naar Nederland gingen halen! Minder blij toen ik las dat het een reizende musical werd; meestal betekent dat toch dat er gekort wordt op de grootte van het ensemble en de mogelijkheden met bijvoorbeeld het decor. Ook de perspresentatie die online werd gezet kon mij niet helemaal geruststellen:

Met liedjes op:
2:10 Onder De Zee (Under The Sea)
5:43 Ik Wou Maar (If Only)
8:42 Daar Ligt Mijn Hart (Part Of Your World)

Deels bleken mijn verwachtingen inderdaad waar. Het decor was grotendeels provisorisch en schaars, zoals het ‘schip’ van prins Erik ter grootte van een sloepje, terwijl bij grote groepsnummers als Under The Sea het podium toch een beetje onderbemand bleef. Erg jammer, vooral vergeleken met het Amerikaanse origineel:

Verder zitten er een aantal verschrikkelijke kostuums tussen (Flounder, de sidderalen, Sebastian) die echt ver voor de try-outs al geschrapt moesten worden. Om al helemaal niet te spreken over de zeepaardjes die op vermomde Segways (!!!) het podium op kwamen rijden.

Maar er waren ook positieve kanten aan de veranderingen: in de Broadway versie gebruikten de zeemeerminnen een soort rolschaatsen, om op die wijze over het podium te ‘zwemmen’. Dat zag er niet altijd even overtuigend uit, zoals hier te zien in The World Above, ook een van de nieuwe nummers:

In de Nederlandse productie werd daarom juist gekozen voor wirework, waarvan ze de techniek en ervaring natuurlijk direct konden overnemen van hun vorige Tarzan en Mary Poppins musicals. Dit zorgde voor een verrassend 3-dimensionaal gebruik van het podium en voor een beter uiteindelijk effect dan de originele Amerikaanse versie! Je kunt het effect zien in een aantal shots in de TV reclame voor de musical:

En zonder kostuum in deze behind-the-scenes opname van Part Of Your World:

Ook het kostuum van Ursula was erg verbeterd, het originele kostuum op Broadway was erg gelimiteerd en log, wat ervoor zorgde dat de actrice weinig bewegingsvrijheid had. In de Nederlandse versie werd ervoor gekozen die bewegingsvrijheid helemaal op te geven, maar alle tentakels van het octopuskostuum te laten besturen door een ‘onzichtbare’ acteur. Leuk effect!

Zeker wat pluspuntjes dus. Verder vond ik de cast het echt prima doen, vooral Tessa van Tol is een perfecte match voor de rol van Ariel. Sierra Boggess, die deze rol op Broadway had, zingt voor mijn gevoel te volwassen en gepolijst – een probleem dat zich ook voordoet wanneer zij Christine in The Phantom Of The Opera speelt. Ariel (en Christine trouwens ook) moet een beetje kinds klinken, een onschuldig meisje van 16 die de wereld nog moet ontdekken. Tessa heeft dat wel en combineert dat met de juiste uitstraling op het podium. Vooral tijdens Pozetieverik – een nieuw nummer dat ik verder volledig verafschuw – viel het me op hoe goed en vol overtuiging ze in de rol zit. Zelfs zonder een woord te zingen, want op dat moment heeft ze net haar stem geruild voor een paar mensenbenen.

Maar het grootste minpunt blijft eigenlijk een kwestie die ook al in de Amerikaanse versie zat: het einde is verschrikkelijk afgeraffeld. Ursula ruilt Ariel’s contract in voor Triton, net als in de film, maar daar hapert opeens het plot… Ariel steelt en breekt Ursula’s toverschelp, waardoor de zeeheks ter plekke doodgaat. Ta-da. Klaar. Even later komt Ariel weer boven water en trouwt doodleuk met de prins. Vijf minuten geleden was alles nog kommer en kwel, nu is alles probleemloos opgelost. Ik snap ook wel dat er een aantal kleine logistieke problemen zijn met het op een podium neerzetten van een reusachtige waterkolk, waar een gigantische octopus gespietst wordt door een volledig schip, maar dit was toch ook wel een een flinke anti-climax.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb de hele twee en een half uur met een brede grijns op m’n gezicht gezeten. Ik heb genoten van een favoriet stukje jeugd dat weer even opnieuw werd neergezet. Maar ik snap ook wel waarom deze musical geen lang leven beschoren was op Broadway, en ik denk ook niet dat hij in Nederland heel lang door zal blijven toeren. En dat is jammer, want de cast doet het al met al echt ontzettend goed.

What do you think?