21 July 2010

Eerste test: Diana Lens

By In Foto, Tekst

De bestelde Diana lens is gearriveerd!

Nu moet ik meteen zeggen: ‘adapter’ is een groot woord voor het stukje plastic dat je voor 12,50 krijgt. Aan de ene kant zit de juiste verbinding om op een Canon EF mount te draaien, aan de andere kant de juiste voor de Diana’s F+ mount. Ik had online al gelezen dat het tricky was om de adapter op de camera te zetten, dat was zeker geen grapje. Je moet zo hard draaien dat je denkt dat je de lens eraf breekt. Gelukkig zit er in de lens niet echt iets wat kapot kan.

De lens is, ook zoals verwacht, niet het meest hoogwaardige stuk apparatuur dat ik ooit vastgehouden heb. Niet alleen de lens is plastic, maar ook het omhulsel en de focusring – en zo voelt het ook. De 38mm rating van de Diana gaat overigens uit van een medium formaat camera. Omdat een Canon 350d een veel kleinere sensor heeft wordt een kleiner deel van het beeld gebruikt, de 38mm is daarom vergelijkbaar met een 50mm lens. Er is geen electronica, geen aanpassing mogelijk afgezien van handmatig focussen. Het diafragma is een simpel gat aan de achterkant van de lens en heeft daarom slechts één instelling.

Omdat het diafragma vaststaat wordt er online aangeraden om in Av mode te schieten. Dan wordt de belichting door de sluitertijd bepaalt, die de camera automatisch erbij kiest. Helaas werden alle foto’s die ik in Av nam hopeloos overbelicht, waardoor ik uiteindelijk in Manual mode zelf m’n sluitertijden koos. Eenmaal thuis bedacht ik me pas dat ik in Av natuurlijk de EV compensatie kan gebruiken om de belichting donkerder te maken 🙁

Mijn eerste bevindingen:

  • Je hebt veel licht nodig om de meest herkenbare effecten te krijgen. Direct zonlicht is eigenlijk wel een pre. Testfoto’s die binnen genomen zijn leveren weinig resultaat op.
  • Direct zonlicht laat ook meteen zien hoe beperkt het lichtbereik is – randen van objecten die naast een grote lichtbron als een heldere hemel staan worden onherroepelijk weggeblazen.
  • Het zachte gevoel wordt veroorzaakt door een extra lichthalo die om alle objecten heen komt. Het is niet zozeer dat het object niet scherp op de foto wordt gezet, maar het lijkt alsof alle objecten van zichzelf een beetje gloeien.
  • Dit zachte maakt het ook lastig om te zien of je foto ‘scherp’ is. Door de zoeker en op het scherm van je camera lijken alle foto’s sowieso bewogen.
  • Als je fan bent van lensflare zit je hier goed, draai ook maar een beetje richting de zon en je hebt er al een.

Conclusie so far? Lens van het type niet teveel nadenken maar doen. Al je met pijn en moeite geleerde spiegelreflex gewoontes laten varen, op goed geluk focussen en op gevoel schieten. Niet teveel op je camera kijken of de foto wel gelukt is (dat kun je toch niet zien), dat komt thuis wel. Vreemd maar leuk nieuw speelgoed dus! Ben erg benieuwd hoe het eruit ziet als je hiermee mensen schiet.

2 Comments
  1. Jef 21 July 2010

    Ghehe, de resultaten lijken wel wat op mijn oude minox!

    Reply
    • Guy 21 July 2010

      Vaag en out of focus, bedoel je? 😉

What do you think?